Mijn plaats waar verhalen verteld worden

Het is november als ik met een blessure aan mijn bovenarm op de bank zit te kijken naar de collage die ik kort geleden heb gemaakt. Ik zie de vrouw liggen op het zand. Zij is ook gestrand. Rechts is een granaatappelboom met één vrucht, nog net zichtbaar. Mijn buurvrouw maakt er op dat moment net één open en appt mij met de vraag of ik er ook wat van lust.

‘We zijn vergeten hoe we de taal van mythen moeten verstaan’

Op de collage kijkt het meisje dromerig voor haar uit, en oma beschermt haar. De oma lijkt sprekend op mijn oma Appel, de oma waar ik zo vaak logeerde als jong meisje. Ik zie de indringende blik van de havik: ik móet zien dat ‘we zijn vergeten hoe we de taal van mythen moeten verstaan’. Oma ziet het.

Gaandeweg het maken van de collage komt de vrouw die de waarde van mythen erkent, meer tevoorschijn. Ik weet dat het dromerige meisje de mogelijkheden en de inhoud van deze innerlijke laag die het denken niet kan grijpen, kent. Misschien moet oma Appel het meisje zelfs voor mij beschermen, voor mijn oordeel dat ‘de taal van mythen’ dromerigheid is en je hier toch echt niet wat mee kunt in onze maatschappij. Ik herken inmiddels ook dat ze zich verveelt, niet weet hoe verder, wacht ze ergens op?

Mythen kennen we als verhalen over emotionele, sociale en spirituele behoeften en ervaringen, kennen we als een symbolische betekenis ergens van. Jung meende dat ze de archetypen uit het collectieve bewustzijn van de menselijke soort blootleggen. De taal van mythen is voor mij de taal van de verbeelding. Einstein zei: “Logica brengt ons van A naar B, verbeelding brengt ons overal”. Hoe kunnen we die taal van die innerlijke laag die het denken niet kan grijpen, spreken en verstaan? En weer gebruiken?

Het is niet de eerste keer dat er vruchten op mijn collage staan. Vier jaar geleden maakte ik de collage met de vrouw met de groene jurk. Mijn aandacht was toen vooral gegaan naar deze vrouw in de groene jurk in het midden van de collage, de jurk die ik een paar maanden later op een kleine kledingbeurs in een nabijgelegen dorpje vond. De vruchten waren vijgen, er móesten twee dezelfde beelden van de vijgen op de collage, overduidelijk.

Deze collage met de vijgen was voor mij pas af nadat er stromen groen van boven naar beneden plaats hadden gekregen. Groen, natuurlijk, een natuurlijke stroom, daar ging het om. Na het groen paste de op het bord opgediende vijg.

 

Mijn plaats waar verhalen worden verteld

Op mijn recentste collage staan frambozen, bramen, druiven … en er is vijgentaart, klaar om uit te delen. Vier jaar geleden had ik deze vijgentaart ook gezien maar deze verdween toen weer terug in de doos met papier. Ik zie ook mijn vrouwelijke ‘kerk’, de plaats waar verhalen worden verteld in beelden en kleuren, in collages. Door mij en vele anderen, vooral vrouwen. Verhalen die inzicht, heling, vertrouwen en richting brengen aan het leven van de makers.  Verhalen waarvan de betekenis bij de bespreking direct na het maken gekend wordt, en soms dagen, weken of maanden later.

Welkom om dit ook te ervaren!